#kanatlarım var ruhumda

[umutbittibirsigaraver]

Kanatlarım var ruhumda 🪽

.

.

.

[falanlarfilanlarsblog]

La la la bende böyleyim

La la la hep de böyleydim

[dizyarasi]

- Kaybolup gidecek ama o yazdığın?

+ Iıh, kaybolmayacak; dalgalar onu alacak, sen nereye gidersen git, senin gittiğin yerin kıyısına bırakacak.

[derindeyiz]

kanatlarım var ruhumda’

[madinaa17]

Bu gün beynimdə heç durmadan çalan mahnı

[ssardunyaa]

gittiğim yer başka, yokuşlarım başka.*

[yineyenidenxv]

Kanatlarım var ruhumda

[umutbittibirsigaraver]

Senin için değerli bir şarkı varmı

Evet, dinlemek istersen 🪽

[my-lov3]

Kanatlarım var ruhumda 🧚🏻‍♀️

[elfin-blogg]

SEVMEK CESARET İSTER 😎

KAYBETMEKTEN KORKMA! HADDİNİ VE SINIRINI GÖSTER!

CESUR OLAN💪

ESİR KALMAZ👍

ÇÜNKÜ GERÇEK SEVGİ ÖZGÜRLÜKTÜR 🕊️🕊️

Özel alana müdahe ile kıskançlığı çoğu kadın karıştırılır.

SEVEN KISKANIR EVET DE ...

FAKAT MUTLULUĞUNU, GÜLÜMSEMENİ, YADA BAŞARINI DEĞİL 🔥

Kadınını değersizleştirdiğini sanan sözde erkekler..

KENDİ DEPERSİZLİKLERİNI KADINLARI ÜZERİNDE HÜKÜM SÜRDÜĞÜNÜ SANARAK BASKI KURMAYA ÇALIŞIRLAR ASLINDA !!

Çoğu kadınsa MECBURİYET adına sığınıp kendine zulüm edilmesine izin verirler... Bi yere kadar ! Minik birikimlerle KENDİ ÖZGÜRLÜK KALESİNİ KENDİ İNŞA EDICEK KADAR" ASIL DAĞIN KENDİ OLDUĞUNU ZORA KALIPTA, KEŞFEDENE KADAR 🕊️🕊️🕊️

Yarın değil şimdi kendin için adım at güçlü kadın 😎💪👑🕊️🧚

[kalemineiyibak]

Yaralı Güvercin İle Zalim Adam

Hoyrat dağların tepesinden geliyorum; kanadım kırık. Kanadı kırık bir güvercinim ben, zalim bir adamın beni avuçlarında sıkıp yaraladığı yerden uçuyorum, özürlü bir uçuşta hakkını kaybeden sevilmelerin sevda hezimetlerinden düşüyorum. Artık uçamıyorum, ellerimde kanadımın en büyük parçası, sevmelerin ayrı durduğu mutluluk evlerini izliyorum. Cam kenarındayım; zalim adamın evinin... Kırdığı kanadımdan takmış mutluluğuna; bir toka gibi. Kanadım, onun zalimliğinin sevdiğine uzanan yerinde taç olmuş sevdiğinin saçlarına. Bir deli hasretin özüm karargahında hükmümü giydim; kanadımın sağlam yerinden asacaklar beni, onsuz bir hayata. Güvercinler ağlamaz sanmayın, yine onun penceresinin görünmediğim tarafına gözyaşım düştü. İki sevgili, gözümün yaşını yağmurun bereketi saydılar. Kanadımı son kez öpen mutluluklar sayıyorum; dünlerimi. Kanadım, kanıyor. Zalim adam, ne bilir, ne anlar? O, hiç güvercin olmamış, bir güvercini kanadına kıyamaz gibi sevmemiş ki. Ayaklarım zor götürüyor beni, ait olduğum yalnızlığıma. Hoyrat dağların, haşin mutsuzlukları geri adım sayıyor, bensiz acabaları...

Yaralı bir güvercinim ben, hâlim yok; kaç zaman geçirdim ömrümde, ıssız ve çekinceli sevmekte... Zalim adam, kanadımı okşayıp beni bağrına basacak sandım, avuçlarında kanadımı kaybettim. Baytara sordum, düzelir miydi bu kırık kanat; umutsuz acılı gözlerime kanlı gözleriyle baktı, o an anladım; iyileşemeyecekti kırık kanadım. Kendi kanımı baytarın gözlerinde gördüğümde anladım. Sonrası mahkemeler, sürüncemeler, imdat hükmünden idam hükmüne geçişler...

Kanlar, mahkeme duvarlarının idam sehpasını çağırışına sıçrıyor şimdi. Baytar, şahit oluyor; hâkime kabul etmiyor. Zalim adamın hâkimesi çünkü o; beni öldürmeye niyetleri kanun gibi var.

"Son bir sözün var mı?" diye soruyor.

Kanatlarımı istiyorum.

Zalim adam, avuçlarının içinde kırık kanadımın tüylü zaferlerini getiriyor. Yastığının tüyü yapmış, sevişirken sevdiğinin saçlarına zalimce değdirirmiş kırık kanadımı.

Dermanım yorgun, mahkeme salonu göle döndü; öz yaşımla.

Sehpam da geldi işte.

Avuçlarındaki kırık kanadımla, parçaları diri olmak mücadelesindeki diğer kanatlarım ölmeye hazırlanıyor, bir daha böylesi bir sevmeye uçmamak için...

Sehpa çekiliyor altımdan, kanadım ise düşüyor benden önce.

Yaralanmışken öldürülen bir güvercinim ben.

Zalim adamın ayaklarının altında paspas oldu kanatlarım.

Gözlerim kapanmadan önce gördüm, hakimesiyle birlikte el ele çıkıyorlardı.

Ölüm, sağ yanıma; acı, kanadımın son yanına düştü.

Güzel bir güvercindim; ölmeden önce ben.

Zalim adamın savurduğu saçlarında bir parça tüyüm olduğunu gördüm; özlerim kapanmadan önce.

Fark edip çöpe attı, ne gerek vardı ki ölü bir güvercinin yaralı kanadının hatıra olmak isteğine?

Çöpler, mahkeme salonu, hoyrat dağların yorgun sessizliği kaldırdı cenazemi. Zalim adamın tam da penceresinin önüne yatmak varmış güvercinin kaderinde; mezar taşım, penceresinin kulpu oldu, ne vakit açılsa cam, esti tüylerim; canımda hata, ruhumda sual, varlığımda kanadım kalmadı. Korkmasınlar pencereyi kapatmaktan, içeri giremez güvercinin ölüsü, kaçırmaz bereketini aşkın. Hâlâ sevişilir ihanetin sırnaşıklığında, sesi çıkmaz, ne konuşabilir, ne duyabilir, ne de uçabilir artık...

Yaralı bir güvercindim ben.

Selamım, özgürce uçabilenlerin kanatlarına olsun...

Dilara AKSOY

[veronikaolmekistiyoo]

mükemmel kizlar cocukken nil karaibrahimgil kanatlarım var ruhumda dinlemistir

[tarkankurdu]

Kanatlarım var ruhumda

[ruhumdakalanlar]

Yıllar önce çok dinlerdim… Nil’in de dediği gibi

“ Düşmem ben, kanatlarım var ruhumda ”